ริมแม่น้ำโขงที่อำเภอเชียงคาน จังหวัดเลย แปลงผักเล็กๆทอดยาวไปไกลหลายร้อยเมตร เกษตรริมโขงนั้นทำกันมาเนิ่นนานตามฤดูกาล ตามปกติหลังฤดูฝนน้ำโขงจะลดระดับลงจนมีพื้นที่กว้างสำหรับพอให้ทำเกษตรแปลงเล็กๆ หรือบางที่ก็เป็นหาดทรายกว้างพอที่จะทำไร่ใหญ่ๆจำพวกไร่ยาสูบได้ 

ผักพื้นบ้านหลายชนิดเติบโตมาจากตะกอนดินของแม่น้ำโขงในช่วงที่อากาศหนาวเย็น ไม่ว่าจะเป็นผักกาดหอม ผักกาดขาว ผักชี กะหล่ำปลี บลอกโคลี่ หรือกะหล่ำดอก ทว่าการเปลี่ยนแปลงของระดับน้ำโขงที่มีความผันผวนเป็นอย่างมากในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมานี้นั้นส่งผลกระทบต่อกระบวนการผลิตของเกษตรกรริมแม่น้ำโขงเป็นอย่างมาก ด้านตะกอนดินที่ขาดหายไปจนเกิดปรากฏการณ์น้ำโขงเป็นสีฟ้าก็ส่งผลกระทบต่อแร่ธาตุในดินของพื้นที่เกษตรริมโขงด้วย ทำให้ผลผลิตของเกษตรกรริมฝั่งโขงประสบปัญหาพืชผักไม่เติบโต ได้ผลผลิตที่ไม่ดีเหมือนเดิม ซึ่งผู้หญิงที่เป็นผู้จัดการทุกอย่างในระบบเกษตรริมแม่น้ำโขงนั้นเป็นผู้ได้รับผลกระทบโดยตรง เมื่อผลผลิตได้ไม่ดีก็ส่งผลต่อระบบอาหารในครัวเรือนด้วย ชาวบ้านต้องซื้อผักในตลาดกินแทนและไม่รู้ที่มาของการผลิต ซึ่งอาจมีสารตกค้างจากการใช้สารเคมีในระบบการผลิตที่สามารถส่งผลกระทบต่อสุขภาพได้

​

ชาวบ้านเชียงคาน โดยเฉพาะกลุ่มผู้หญิงจึงต้องใช้ความพยายามมากขึ้นในการทำการเกษตรริมโขงที่ระดับน้ำขึ้นลงไม่คงที่ คาดการณ์ยาก โดยการปรับระดับพื้นที่ปลูกให้สูงขึ้นกว่าระดับน้ำมากกว่าเดิม ปลูกผักให้หลากหลายขึ้นเพื่อให้ผลผลิตทยอยกันออกและเก็บไปกินหรือไปขายได้หลายครั้ง 

​

กลุ่มแม่บ้านเชียงคานนอกจากมีรายได้จากภาคการท่องเที่ยวแล้ว ภาคเกษตรก็ยังเป็นแหล่งรายได้เสริมอีกทางหนึ่งด้วย แม้เป็นเพียงผืนดินเล็กๆริมแม่น้ำโขงก็สามารถสร้างรายได้ได้และแน่นอนว่ายังสร้างความมั่นคงทางอาหารไว้บริโภคในครัวเรือนอีกด้วย